مرگ

دو روز پيش­تر از مرگ من، جهان خنديد

به سمت سبز افق­هاي بيكران خنديد

به شام مردن من هم دو صد ستاره شكفت

و ماهتاب به پندار و پرنيان خنديد

·        

از آفتاب تماشايي سراپا چشم

بپرس تا چه كسي ماند و جاودان خنديد

مرا كه قهقههء كبك مي­زدم ديروز

مگو كه باز بخندم اگر فلان خنديد

ميان برزخ و دوزخ؛ و عمق ورطهء قبض

چه گونه مي­شود از انبساط جان خنديد؟

·        

بخند، اي لب لبريز از حيات، بخند!

كه ديگر از پس مردن نمي­توان خنديد